Eerst en vooral heb ik nog niets verteld over mijn laatste dagen in Costa Rica. Die laatste week vloog voorbij. Na zes uur rijden kwam ik aan bij Playa de Coco, een badstad in het Noordwesten van Costa Rica. Daar werd ik opgewacht door de enorm sympathieke Isabelle en Marc, twee Belgen, bij wie ik dankzij een vriend van mij enkele dagen mocht verblijven. We reden samen naar hun huisje en het zwembad lachte mij toe.
Met die hete temperaturen zou ik het véél kunnen gebruiken. We hadden meteen een gezonde Belgische maaltijd en exotisch fruit en ik was blij dat ik eindelijk geen bruine bonen meer moest eten! Die namiddag verkenden we samen het stadje dat gekenmerkt wordt door de vele souvenirwinkeltjes en kleine bars en restaurantjes. Voor de kust lagen een vijftigtal boten en Isabelle wees naar een grote zeiler helemaal achteraan: dat is de onze! Een twee dagen later gingen we effectief de boot op. Een sympathiek Amerikaans gezin had een tour geboekt, en ik mocht mee om hen wat drankjes in te schenken en de afwas te doen. We vaarden langs kleine eilandjes naar een wit zandstrandje, en keerden terug met een ondergaande zon. Het was fantastisch! Ik kon het ook goed met het gezin en na de tour nodigden ze mij zelfs uit om zeker eens langs te komen in Colorado!
Maar aan alle sprookjes komt een eind. Mijn laatste avond sloot ik af in de bekendste discotheek van Coco, met enkele Costa Ricanen die soms té veel interesse in mij toonden. Maar na drie maand weet ik ondertussen al dat je dat best negeert en dat ze je dan zelf wel met rust laten. Ik had nog geen drie uurtjes geslapen toen Here comes the sun van The Beatles mij wekte. Om 8 uur nam ik afscheid van Marc en Isabelle en keerde ik terug naar San José, om er mij klaar te maken voor mijn vertrek die volgende ochtend. Ik ben hen erg dankbaar voor hun gastvrijheid en voor een fijne laatste week in Costa Rica.
Eens in San José aangekomen, begon de stress. Ik moest mijn boarding pass printen, mijn taxi regelen, alles uit mijn valies gooien om er alles dan weer zorgvuldig in te stoppen en tenslotte tot de constatatie komen dat nog steeds niet alles erin paste. Nadat ik mijn gitaar achterliet bij mijn leraar Rodolfo en afscheid nam van de CRLA-staff, bracht Glenn, de taxichauffeur, mij gratis voor niets naar het hostel. Ik was er immers al even 'vaste klant'. We namen afscheid en ik beloofde hem dat we de volgende keer zeker eens een hamburger bij Panda's zouden gaan eten. In het hostel probeerde ik mijn lakens en handdoeken die niet meer in mijn valies pasten, kwijt te geraken aan enkele backpackers. Cullen wachtte mij ook op en we gingen nog snel om een empanada in onze vaste soda op het einde van de straat. Hij beloofde mij dat hij mij om 3 uur 's nachts zou opwachten om afscheid te nemen. Ik vertrok naar Curridabat en waagde mij voor een laatste keer op een bus in het chaotische verkeer. Aangekomen bij Silvia, werd ik opgewacht door niet alleen Merelyn en Silvia, maar ook haar moeder, zus, schoonbroer, nicht, neef en de honden natuurlijk. Er was ondertussen een Duits meisje in hun gezin die ook aan de school studeerde en ons vervoegde. Silvia had haar uiterste best gedaan om een fantastisch diner voor ons te maken, en hoewel ik mij voorgenomen had niet te laat thuis te komen, zat ik nog tot na middernacht bij Silvia. Ze voerden mij naar mijn hostel en Silvia, Merelyn en Fiona namen nu definitief afscheid van elkaar, al weet ik zeker dat dit niet de laatste keer is dat we elkaar zullen zien!
Om 3 uur 's nachts was ik het die Cullen moest wakker maken, want hij was uitgegaan en ik moest hem haast door elkaar schudden voor hij een kik gaf. We namen afscheid, en dezelfde taxichauffeur die mij mijn eerste dag van de luchthaven had opgepikt, zou bij nu naar daar brengen...
Nu was het weer aan mij. Alles verliep erg vlot en voor ik het wist zat ik op het vliegtuig naar Atlanta. Ook in Atlanta was ik ondertussen al gewend aan de paranoia van de Amerikanen, die elke toerist als een mogelijke terrorist zien. Geen grapjes meer maken bij de douane, dus. Om 17uur50 stegen we op richting Brussel. We reisden in de toekomst, want ik zou er 8 uur later aankomen dan het eigenlijk was in Costa Rica. Ik deed geen oog dicht. Ik was wellicht een beetje zenuwachtig om mijn familie en mijn lief terug te zien, maar het lag volgens mij gewoon aan de zetels uit de economy class. Na uren over een blauwe plas te vliegen, zag ik eindelijk land. Ireland, mate, ik voelde mij gek genoeg 'thuiskomen'. We zakten snel, zo snel dat toen we 20 minuten later over London vlogen, ik de Houses of Parliament kon herkennen en nostalgisch terugdacht aan ons bezoekje aan de O2-arena. Zowel Engeland als Ierland zagen er prachtig uit vanuit de lucht. Velden en bergen, hier en daar een grote stad. Na 5 minuten wist ik dat we over Vlaams land vlogen, want het zag er zo lelijk uit. Ik besefte opeens in welke mooie omgeving ik 3 maanden had vertoefd. Lang leve de lintbebouwing, de serres en de industrie die het Vlaamse landschap kenmerken. Ik was blij toen we landden, zodat ik dit lelijke uitzicht niet meer moest zien.
Het was de vreemdste sensatie om terug op Belgische grond te staan en Nederlands te horen praten. Ik wandelde erg traag richting de uitgang, want hoewel ik wist dat daar mijn familie en Niels zouden staan wachten, wist ik ook dat ik mijn avontuur definitief zou afsluiten als ik door die deur zou gaan. Maar ik was dankbaar voor alles wat ik heb mogen meemaken en iedereen die ik heb ontmoet. Ik heb zoveel geleerd, en ik kon niet wachten om erover te vertellen. Maar toen ik de exitdeur voorbij was, zag ik niemand van mijn familie staan. Ik was niet ontgoocheld, ik was eigenlijk een beetje opgelucht, zo waande ik mij nog in mijn Costa Ricaanse bubbel. Maar toen ik hen mij per toeval voorbij zag lopen, hield ik hen toch tegen en nam ik meteen mijn lief vast.
Wow, dat voelt toch een beetje vreemd na al die maand. De bubbel klakte definitief, maar ik was dolgelukkig!
Ondertussen is de ontnuchtering begonnen en besef ik welke gekke dingen ik heb meegemaakt. Ik heb het gevoel alsof mijn huis gekrompen is of alsof ik gegroeid ben. Ik loop over straat en zie mensen doorgaan met hun dagelijkse routine, zich er niet van bewust dat er meer bestaat dan hun dorp, Vlaanderen, België, Europa, ... Ik heb het koud en ben overdag doodop. Die jetlag mag dan wel eens overgaan! Dan zijn er die filosofische vragen die iedereen naar mijn hoofd slingert.
Wat heb je nu geleerd? Wat is de grootste levensles die je in Costa Rica hebt opgedaan? Zou je daar kunnen leven? Wat wil je nu doen met je leven? Ben je gelukkiger?
Alsjeblieft, mag ik alles even laten bezinken?
Ik heb veel geleerd, meer dan ik hier zwart op wit kan schrijven. Ik kan je de feiten zeggen, bijvoorbeeld dat ik Spaans heb geleerd en ook om niet in een wilde rivier te springen en bijna te verdrinken. Maar als je het dan toch filosofisch wilt, dan probeer ik het even.
Ik heb geleerd meer te leven en meer te doen wat ik graag doe. Wij Belgen hebben er allemaal iets van mee. We werken hard en streven naar succes. We doen dit met het oog op genieten 'achteraf'. Maar elke keer doet zich weer een probleem of een kans voor die ons mogelijks meer succes kan opleveren, en op deze manier blijven we doorgaan en als we ouder worden, beseffen we dat we spijt hebben dat we minder hebben gedaan en te veel hebben gedacht. Ik was ook zo, en ik zal het altijd een beetje zijn. Maar ik ben naar Costa Rica gegaan, terwijl velen mij wezen op het werk - succes - genot-patroon. Ik heb het toch gedaan, omdat ik er tussenuit moest, omdat ik moest leren meer te genieten en even mijzelf moest opladen om er vanaf nu weer tegenaan te kunnen gaan. Ik ben harder geworden, zelfstandiger, en ik laat mij niet meer alle blaasjes wijsmaken. Ik ben ook dankbaar voor wat ik heb en hoe ik gegroeid ben tot de persoon die ik ben vandaag. Ik heb talent, dat is mij al altijd gezegd, maar ik herken het nu een beetje meer. Wat mijn studies betreft? Ik weet het nog niet zeker, en ach, zal ik dat ooit weten? Ik kan alleen maar proberen en hopen dat ik het fijn vind. Ik denk aan journalistiek, en wie weet breng ik niet veel later mijn eerste boek uit. Ik denk aan international business managment of zelfs aan theater, maar ook nog steeds aan Engels, my most beloved language. Wat het ook wordt, ik zal iets studeren dat ik graag doe, ongeacht wat anderen zeggen.
En wat Costa Rica betreft, we zien elkaar binnenkort! Ik leg de laatste hand aan dit blog met een glimlach, dankbaar voor alles dat ik geleerd heb. Muchísimas gracias, y hasta pronto!
 |
| Zonsondergang vanop de zeilboot, enkele dagen voor mijn vertrek... |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten