"Maar je hebt overal zeventienen?", klinkt het dan.
"En een vijftien," Ik probeer mezelf goed te praten, maar ik besef dat ook een vijftien geen reden is om plots te stoppen met studeren.
Mijn naam is Elise en ik ben een eerstejaarsstudente. Een eerstejaarsstudente... Toegepaste taalkunde? Dat was ik toch de eerste twee weken van het academiejaar. Daarna was ik twee weken lang een hopeloze eerstejaarsstudent die noch mossel noch vis was. Ik wou geen toegepaste taalkunde meer doen, maar ik hield wel van dat Engels. Hopeloos greep ik naar mijn tweede keuze -die voor een reden mijn tweede keuze was. Ik wist eigenlijk dat dit niet 100 % was wat ik wou. Maar ik zou Engels volgen en dat deed ik graag. Ik zou ook muzikale opvoeding studeren en muziek was mijn grootste hobby, dus dat moest wel goed aflopen. Oh ja, ik zou ook nog eens leraar secundair onderwijs studeren. Ik ben monitor bij kazou, ik werk graag met kinderen die zelfstandig naar het toilet kunnen gaan en bij jonge pubers vormt dat geen probleem meer. Ook dit was een perfect match! (of niet?)
In ieder geval, ik had geen tijd om over die 'of niet' na te denken, want het academiejaar was begonnen en ik moest me zo snel mogelijk bij iets anders voegen: leraar secundair onderwijs Engels en muzikale opvoeding.
Mijn eerste lessen Engels vond ik al fantastisch. Het voelde niet aan alsof ik al veel gemist had en ik vond de onderwerpen erg interessant. Dan was er die muzikale opvoeding. Notenleerlesjes zingen en muziekgeschiedenis, zoals ik dat vroeger in de muziekacademie had geleerd. Mijn eerste week verliep dus vrij goed! Mijn tweede en derde week verliepen zelfs nog beter. Maar na mijn vierde week begon er iets aan mij te knagen. Ik had net het nieuws gekregen dat ik stemknobbels had en dat ik -joepie- een aantal maand niet mocht zingen.
"Ja kan wel passief meedoen in de les. Je kan altijd luisteren terwijl de andere studenten zingen, daar zal je veel van opsteken", stelden de NKO en de lector mij gerust.
Dat was waar, ik kreeg genoeg tijd om naar mijn medestudenten te luisteren. Maar geloof mij, op dat examen was het afzien. Ik moest opeens alle geziene liederen zingen en dat terwijl ik ze nog nooit op voorhand effectief gezongen had. Dus bijna elke les had ik, behalve luisteren, niets te doen. Over motivatie gesproken...
Waar ik wel enorm gemotiveerd voor was, was Engels. Engels is een prachtige taal. Het liefst had ik deze blog dan ook in deze taal geschreven, maar dan werd het misschien moeilijk leesbaar of denkt men dat ik mij een internationale blogger waan wiens reisverhalen door de hele wereld gelezen worden. Ik hou het dus bij Nederlands.
Engels was dus fantastisch. Mijn spreekbeurt over 'spotted dick' kende een enorm succes en mijn grammaticatoetsen nog veel meer. Daar zat het hem net. Ik vond het helemaal niet moeilijk. Ik vond het ook niet meer zo interessant, want voor een of andere reden wist ik de meeste dingen al.
Dat was waar, ik kreeg genoeg tijd om naar mijn medestudenten te luisteren. Maar geloof mij, op dat examen was het afzien. Ik moest opeens alle geziene liederen zingen en dat terwijl ik ze nog nooit op voorhand effectief gezongen had. Dus bijna elke les had ik, behalve luisteren, niets te doen. Over motivatie gesproken...
Waar ik wel enorm gemotiveerd voor was, was Engels. Engels is een prachtige taal. Het liefst had ik deze blog dan ook in deze taal geschreven, maar dan werd het misschien moeilijk leesbaar of denkt men dat ik mij een internationale blogger waan wiens reisverhalen door de hele wereld gelezen worden. Ik hou het dus bij Nederlands.
Engels was dus fantastisch. Mijn spreekbeurt over 'spotted dick' kende een enorm succes en mijn grammaticatoetsen nog veel meer. Daar zat het hem net. Ik vond het helemaal niet moeilijk. Ik vond het ook niet meer zo interessant, want voor een of andere reden wist ik de meeste dingen al.
"Meiske, gij moet dan ook naar den unief hé, gij zijt hier te slim voor."
Ik begon mij dus te vervelen. Ik had ook weinig te doen in de opleiding M.O. met mijn stemproblemen. Tevens besefte ik meer en meer dat er een gigantisch verschil is tussen muzikant zijn en leraar muziek. Ik was muzikant, ik schreef muziek. Ik speelde wat ik voelde en het klonk goed. Opeens was dat gedaan. Nu moest ik Chopin en Mozart leren spelen. Mijn collectie zat niet tussen het repertoire. Ik moest me aan de 'pedaalregels' houden en ik was het ook niet altijd eens met de visie van mijn lectoren... Ik had een emotionele versie van Mia gemaakt na het overlijden van Luc De Vos.
"Speel maar 'al die willen te kaap'ren varen', dat nummerke van Gorki is te modern", klonk het.
Ja, want een veertienjarige zingt liever een eeuwenoud zeemanslied dan een klassieker als Mia?
Ik speelde dan maar wat ze mij vroegen, maar ik voelde mij van mijn creativiteit beroofd. Het maakte mij na een tijdje zelfs ongelukkig. Hoe lang zou ik dit nog volhouden? Tot na de examens, nam ik mij voor. En ik ben een vrouw van mijn woord.
"Speel maar 'al die willen te kaap'ren varen', dat nummerke van Gorki is te modern", klonk het.
Ja, want een veertienjarige zingt liever een eeuwenoud zeemanslied dan een klassieker als Mia?
Ik speelde dan maar wat ze mij vroegen, maar ik voelde mij van mijn creativiteit beroofd. Het maakte mij na een tijdje zelfs ongelukkig. Hoe lang zou ik dit nog volhouden? Tot na de examens, nam ik mij voor. En ik ben een vrouw van mijn woord.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten