Wie Wat!? las, begrijpt ondertussen waarom ik mij in het midden van het schooljaar kan vrijmaken om 3 maand lang in Costa Rica te verblijven. Maar hoe ben ik hier precies opgekomen?
De examenresultaten waren binnen, maar niets kon mij nog beïnvloeden: ik wou en zou stoppen met de opleiding. Deze beslissing was niet de moeilijkste. De moeilijkste beslissing was wat ik dan in de plaats zou doen?
Ik mocht dan wel van series houden, ik zou geen volledige tweede semester als een couch potato mijn tijd verdoen. Ik wou iets actiefs doen en het liefst hier ver vandaan.
"Ge kunt toch gaan werken in de supermarkt? Dan verdient ge nog iets", stelden familieleden voor. Maar ik was volledig gedemotiveerd en ik had geen zin om nog meer weg te kwijnen achter een kassa. Ik wou mijn motivatie opnieuw vinden en het liefst ook een idee krijgen van waarvoor ik mij volgend jaar wil engageren. Want voorlopig heb ik nog geen idee wat ik zal studeren...
Mijn stiefvader kwam met het idee van vrijwilligerswerk. Want wij, de jeugd, zijn verwend. We beseffen niet hoe goed we het hier hebben, we hebben te veel keuze, ...
--- (beeld uzelf de 'in-mijnen-tijd'-preken van uw grootmoeder in) ---
Kortom: ik moest de miserie gaan opzoeken. Eens thuisgekomen zou ik dan beseffen dat ik mag blij zijn dat ik kan studeren en een dak boven mijn hoofd heb. Op het internet begon ik rond te surfen. Een Belgische organisatie, WEP, bood verschillende vrijwilligersprojecten aan. Ik overwoog enkele landen in Afrika maar ook India, Nepal, Indonesië, Argentinië, Peru,... Tot ik botste op een klein, smal streepje land dat omgeven wordt door twee grote plassen water: Costa Rica.
Costa Rica zou mijn redding zijn. In Costa Rica zou ik mij, weg van al wat ik lief heb, bezinnen over al wat ik lief heb.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten