Alle blogberichten

vrijdag 29 mei 2015

HOLIDAYS!

Je zou kunnen zeggen dat ik al bijna 3 maanden op vakantie ben, maar geloof mij, het vrijwilligerswerk en de intensieve Spaanse cursus waren soms erg lastig. Ik vond het dus maar normaal om toch ook even échte vakantie te nemen. Op het programma: Tortuguero, Arenal en Playa de Coco.*




*Grote overstromingen teisteren het Noord-Caraïbische deel van Costa Rica. Is dat niet waar Tortuguero ligt? Op het programma: Arenal en Playa de Coco dus. Ik heb nu tenminste een reden om terug te keren!

De 'koffiedegustatie'
Ik kwam na een lastige reis van Montezuma terug naar San José, waar ik vanaf nu in een hostel slaap. Omdat ik niet naar Tortuguero ging,
besloot ik mij als een echte toerist te gedragen en een typische 'day-tour' te reserveren, die mij zorgvuldig oppikt en terugvoert, met een groot buffet inbegrepen.Samen met nog enkele dames bezocht ik eerst de meest prestigieuze koffieplantage van Costa Rica: Doka Estate. Toen we echter aan het buffet begonnen aan te schuiven, viel de regen met bakken uit de lucht en dat belette ons om in de velden te lopen. We kregen wel een uitgebreide uitleg in de fabriek, waar bijna alle machines al meer dan 100 jaar gebruikt worden. We proefden verschillende koffies en gecarameliseerde koffieboontjes. Daarna reden we door naar Grecia, een stadje dat bekend staat om zijn unieke metalen kerk. Omdat de regio vaak geteisterd werd door hevige aardbevingen, smeekten de bevolking om een 'steviger' alternatief. De regering besloot dan maar om de nieuwe kerk volledig uit metaal te maken. We eindigden onze trip in Sarchi, dat bekend staat voor z'n ossenkarren, hét symbool van Costa Rica. Ook daar worden de karren nog volledig met de hand vervaardigd en zitten kunstenaars zoals in Mont Martre hun ossenkar te versieren.


De volgende dag stond Arenal op het menu. Ik vertrok er helemaal alleen naar toe, maar zou er worden opgewacht door iemand die ik de dag ervoor in San José had leren kennen, en toevallig ook naar Arenal ging. Toen ik in mijn hotel aankwam, kwam Cullen meteen vrolijk op mij afgelopen.
'You made it! We've got one hour left for the tarzan swing, you want to come?
Ik viel een beetje uit de lucht. Ik was hier nog geen 2 minuten, of er werd mij al gevraagd of ik ergens naartoe wilde gaan. Maar ik hapte toe: alles wat je kan meepikken, moet je doen. Ik kleedde me snel om en we werden door de baas van het hostel naar een waterval gevoerd waar enkele jongeren zich in de wilde rivier waagden. Ikzelf besefte al meteen dat dit niets voor mij was, maar Cullen probeerde me toch te overtuigen. Ik bleef voet bij stuk houden, en zou niet met die liaan in het water springen. Een andere jongen stelde me voor gewoon van de rosten te springen: dat was tenslotte maar een meter hoog. Toch bleef ik bang aan de rand van de rivier staan kijken. Om mij gerust te stellen, sprong de jongen eerst en zou mij opwachtten in een rustiger deel van de rivier. Cullen zou volgen, beloofde hij. Maar het bleef een neen. Het water was mij te woest, want de waterval was erg hoog en wild.
'Come on, you've nothing to be afraid of. Besides, I'm a lifeguard, I can save you', grapte Cullen. Die  gedachte stelde mij meer gerust, dus ik ging akkoord.
Hij hief mij op en zo sprongen we samen in het water.

Het ging allemaal heel erg snel. Ik weet niet hoelang ik onder water ben gebleven, maar het was in ieder geval lang genoeg om net niet te verdrinken. Ik werd door de stroming van de ene kant naar de andere geslingerd, tot ik rotsen voelde. Ik zwom naar boven, maar ook daar waren rotsen. Ik bevond me langs de zijkant van de rivier, onder enkele overhangende rotsen. Alles was zwart -of wit, dat weet ik niet meer. Ik duwde me weg van de rosten en begon naar boven te zwemmen, maar hoe ver ik mijn armen ook uitstrekte, ik kon geen lucht voelen. Ik bevond me ergens diep onder water, en de laatste lucht ontsnapte uit mijn longen. Ik hapte automatisch naar adem en mijn longen vulden zich met water.
Ik ga hier nu toch niet doodgaan hé? Ik ga hier waarschijnlijk doodgaan. Dat kan niet, dat mag niet, waarom ben ik hier in gesprongen? Help...
Ik weet niet meer of dit exact was wat ik dacht, want heel veel dingen spookten door mijn hoofd op die laatste momenten. Ik spartelde in het rond, alsof ik het water van mij wou wegduwen, maar dat was een hopeloze strijd. Ik had mij al haast neergelegd bij mijn lot, toen ik opeens een stevige arm onder mijn arm voelde die mij naar boven hees. Ik bereikte uiteindelijk het oppervlak en probeerde te ademen, maar mijn longen wilden de lucht nog niet aanvaarden. Ik was nu tenminste boven water, en dreef al hoestend en kokhalzend de hevige stroming uit, tot bij de andere jongen.
'Yeez, are you OK? I saw you two jumping in the water, and only after 10 seconds Cullen got up, but we still didn't see you. He immediately dove back in and went after you. I was really scared that you had drown. I hate it to see pretty girls die.'
Normaal gezien zou ik met zijn laatste opmerking gelachen hebben, maar ik was zo enorm gechoqueerd, dat ik zelfs vandaag, 2 dagen later, nog steeds niet helemaal besef hoeveel geluk ik heb gehad. Cullen heeft zich dus aan zijn woord gehouden. Ik wil me niet voorstellen wat er was gebeurd als hij geen redder was geweest. En zelfs al is hij een redder, het blijft voor ons een mysterie hoe hij mij in die woeste stroming kon vinden, want ook hij kon niets zien. Ik had evengoed al twee meter verder kunnen gesleurd zijn. Tot zover mijn bijna-doodervaring.

Diezelfde avond besloten we veiligere wateren op te zoeken in Baldi Hot Springs. Dit vijfsterrenhotel draagt de naam van grootste warmwaterbronnen ter wereld. We konden dit dus niet missen. Tijdens ons bezoek probeerden we alle 29 zwembaden uit, de natuurlijke sauna, jacuzzi's en de glijbanen. We schoven aan bij het buffet waar we onbeperkt naar mochten terugkeren. Van kreeftensoep tot chocoladefondue: het was er allemaal! Tenslotte sloten we de avond af met een biertje in een van de bars dat zich in het water bevond. De volgende dag boekten we een georganiseerde wandeling langs de flanken van de Arenalvulkaan, met prachtige uitzichten op het grote Arenalmeer. Na zonsondergang trokken we onze bikini aan en bezochten een natuurlijke warmwaterbron in een riviertje, dat heerlijk verlicht werd door romantische kaarsen. We kregen er een moddermaskertje van vulkanische modder, en daarna een Costa Ricaanse coctail. Met de mensen die we op die tour leerden kenden, sloten we da avond af in een typisch Costa Ricaans restaurantje. Het waren drukken dagen, want de volgende morgen, vandaag, stonden we om 7 uur al klaar om de grootmoeder van Arenal te beklimmen: de vulkaan cerro chato. Deze vulkaan is veel ouder en heeft zijn perfecte vorm door de vele uitbarstingen verloren, maar het is een echte trekpleister omdat je er in het vulkanisch meer kan zwemmen. Het zou een lastige wandeling worden, maar ik keek er naar uit. Ik had tenslotte op kazou-kampen al altijd een hele bende om sleeptouw genomen, en tijdens het vrijwilligerswerk had ik ook wel al enkele lastige wandelingen gedaan. Maar deze beklimming... Absoluut de lastigste beklimming tot zover. Het pad leidde ons rechtstreeks omhoog, in plaats van rond de berg te gaan. Dit zorgde ervoor dat we soms een metershoge trap tegenkwamen, waar we ons dan moesten aan ophijsen om er op te geraken. Mijn knieën hebben afgezien, maar toen ik eindelijk aan het meer aankwam, vergat ik al snel hoeveel ik had afgezien. Tijdens de wandeling leerden we ook twee Australiërs en een Duitser kennen, met wie we daarna een biertje gingen drinken.

Het is mijn laatste avond in Arenal, en ondertussen is Cullen al terug naar San José. Ik ge zo meteen wat gaan bijpraten met de Australiërs en Duitser in een gezellige bar.

Hasta luego!







Ik mocht me ook even aan de schilderstafel zetten
Samen met Cullen op de flanken van de Cerro Chato
Zonsondergang bij Lake Arenal













Geen opmerkingen:

Een reactie posten