Gelukkig is mijn laatste vlucht van Atlanta naar San José niet uitgedraaid zoals de titel doet vermoeden (althans voor filmkenners). Maar ik heb wel mijn final destination bereikt: San José, Curridabat.
Ik zal het kort houden, want bijna 24 uur wakker zijn doet een mens geen goed. Mijn aankomst op de luchthaven van San José was in vele opzichten totaal anders dan die in Atlanta. In Atlanta vroegen I-hate-my-jobbers (zo heet ik ze voortaan) onvriendelijk mijn passport en hielden een kruisverhoor naar mijn motieven om naar Costa Rica te gaan. Daarna moest er nog een mottige webcamfoto gemaakt worden.
Bij mijn aankomst in San José, dat ten eerste al een veel kleinere luchthaven is, kwam ik terecht bij een erg vrolijke douanier die mij meteen in het Spaans aansprak. Hij hoorde dat ik geen Spaans sprak, en vertelde dat hij het mij zou leren. Terwijl hij nonchalant mijn passport en documenten onderzocht, praatte hij tegen mij in het Spaans en ik moest het herhalen. Mijn eerste indruk over Costa Rica? This truly is the happiest country in the world!
Diezelfde gastvrijheid was er ook bij mijn chauffeur, die helaas wel geen woord Engels kon. Ze praatte maar door en ik knikte beleefd. Soms ving ik flarden op van waarover het ging en probeerde ik al mijn Spaans vocabularium bij een te rapen om toch eens iets anders dan "si" te kunnen zeggen. De chauffeur, Isabelle, bracht mij naar Curridabat waar mijn gastvrouw woont. Al vanaf het moment dat ik deze vrouw zag, wist ik dat ze oprecht hartelijk is. Ze heeft daarnaast ook nog eens een mooi huis. Terwijl ik dit blog schrijf zit ik in mijn eigen perfecte kamertje (behalve dan de spin die ergens boven mijn bed bengelt). Wie mij kent, weet dat ik normaalgezien als een gek rondloop in huis, tot dat ik elk laatst insectje heb uitgeschakeld. Vanavond laat ik ze bengelen, allemaal. Ik ben al zo lang wakker en ik moet morgen om 8 uur op school zijn voor mijn eerste spaanse les. Spannend...
Slaapzacht!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten