Ik had me de hele morgen al flink gedragen. Ik kon niet veel emotie tonen, want elke emotie, vrolijk of juist niet, was mij te hevig. Maar ik zat tenminste niet te huilen. Integendeel, in de auto praatte ik nonchalant over alledaagse dingen -en de hevige buikpijn die ik had, was het stress? Maar toen we de parking van Zaventem opreden, drong het tot mij door: dit waren mijn laatste momenten met mijn dichte familie. (Ja, Emilie is ondertussen ook zo goed als part of the family).
Zonder problemen checkte ik mijn bagage in en liep zelfzeker door naar gate B. Een ongelooflijke bende stond aan te schuiven, passport en tickets bij de hand.
'Vanaf hier kunnen we niet meer mee', zei mijn moeder. Ja, dat wist ik maar al te goed. Vanaf hier was het aan mij, voor drie maanden.
'Allez, salu dan maar', was mijn antwoord. Ik deed liever wat koeler en onverschilliger dan dat ik in tranen uitbarstte. Ik deed de ronde, eerste Eddy, dan mama, Emilie en tenslotte Niels. Bij deze laatste kon ik mijn traantjes niet meer bedwingen. Het liefst was ik daar nog uren blijven staan, maar er hadden mij al tientallen mensen voorgestoken. Het was nu aan mij. Hier begon mijn avontuur, aan de gate B in Zaventem. Ik keek niet meer om, dat zou het alleen maar moeilijker maken. Zonder problemen passeerde ik door de passportcontrole en ook zonder tranen. No time for silly faces: zelfzeker liep ik naar de customs.
Ja lap, mijn rugzak werd verdacht van explosieven. 4 mensen, de security-chef inclusief, doorzochten mijn rugzak. Een scheermesje bleek uiteindelijk het dodelijkste wapen te zijn dat ik mee op zak had.
'Sorry mevrouw, we kunnen tegenwoordig niet voorzichtig genoeg zijn', verantwoordde de douanier zich. Ja, dat heb ik gemerkt. Jullie hebben in al jullie voorzichtigheid de rits van mijn toilettas kapotgemaakt.
Al snel vond ik mijn juiste gate. Ook daar werd ik er weer uitgepikt voor een extra bagagecontrole.
'U bent willekeurig uitgekozen, mevrouw.', was hun excuus. Ik begon me af te vragen of ik er crimineel uitzag, of dat mijn backpackers-image mensen bang maakt. In ieder geval, alweer vonden ze niets. Om 9 uur 45 zat ik uiteindelijk op mijn plaats in het vliegtuig. Een eigen TV-schermpje,wauw!
'Bij Ryanair hebben ze dat toch niet', dacht ik. Bij Ryanair geven ze zelfs nog geen kotszakjes. Ik moet toegeven dat ik al snel op mijn gemak in het vliegtuig zat. Het eten smaakte ook beter dan verwacht, we kregen zelfs een ijsje én drank à volonté. Ik ben wijselijk van de rode wijn afgebleven. Sprite is best OK als je op 10 kilometer hoogte zit.
Ik ben een uurtje geleden in Atlanta aangekomen. Op dit moment is het 3 uur in de namiddag. De Amerikanen zijn vriendelijk, maar redelijk paranoia. Ze nemen hun job hier erg serieus. Geen ludieke grapjes over wat je op je bestemming gaat doen dus. Gewoon de naakte feiten weergeven en vooral niet te veel lachen. Dan laten ze je er zonder problemen door. Bij de douane werd mijn rugzak deze keer gelukkig niet tegengehouden, joepie!
Ik wacht nu op mijn vlucht naar San José. Voor mij zie ik de vliegtuigen opstijgen, maar ik kan geen landschap zien. Het is hier 21 graden maar ook dat kan ik achter glas niet waarnemen. Georgia lijkt mij nochtans een erg mooie staat, althans vanuit de lucht. Maar het hoogtepunt was toch wel het noorden van Canada. Ik waande me even op Antarctica. Na uren vliegen boven een grote blauwe plas, veranderde het water plots in een wit oppervlak vol gebroken, blauwe lijnen. Ijs en water. Daarna eindeloze bergen, bossen en meren die allemaal bedenkt waren met sneeuw. Geen ijsberen of yeti's gespot vanop die hoogte. Uren hebben we over zo'n landschap gevlogen. Geen huizen, geen straten, geen leven. Prachtig!
 |
| Mijn uitzicht op dit moment is minder mooi: beton. Hopelijk komt daar snel verandering bij mijn aankomst in San José vanavond. |
Tot binnenkort!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten