"'t Is nog een week, het zal krap worden, maar we zullen elkaar sowieso nog eens ontmoeten!", moest ik een week later zeggen. Dan kreeg ik er nog een griep, keelontsteking en beginnende longontsteking bij. FAN-TAS-TISCH om je laatste dagen in België mee af te sluiten. Maar hoe zeer ik er wou tegen vechten, de klok tikte verder. En toen werd het zaterdag 14 maart.
Ik had mezelf voorgenomen om van vrijdag mijn échte laatste dag te maken, want ik wist zelf al dat ik zaterdag niet te genieten zou zijn. En inderdaad: zaterdag was een rotdag. Ik liep geërgerd en begon spontaan te wenen, omdat ik nu pas begon te beseffen wat er mij vanaf morgen te wachten staat. Maar ik moet het nu onder ogen komen: morgen vertrek ik. Morgen. Er is geen weg terug, en het zal moeilijk zijn, dat weet ik . Die eerste week zal een klein beetje sterven zijn, maar je moet eerst sterven om herboren terug te keren. Misschien geloof ik na Costa Rica wel in reïncarnatie. Misschien word ik wel mijn eigen bewijs.
Ik sluit dit laatste (in België geschreven) blogbericht af met de nodige clichés: vaarwel, merci en tot binnen drie maand! Hopelijk heb ik jullie geprikkeld om mijn blog verder te lezen!
 |
| Mijn valies staat klaar, mijn trekkingsrugzak zit boordevol koekjes, snoepjes en boekjes over Costa Rica en over mijn outfit voor morgen ben ik het uiteindelijk eens geraakt. Ik ben er klaar voor (denk ik). Alhoewel... 3 maanden in 1 valies? Als dat maar goed komt! |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten