Vandaag is woensdag en ik heb al 3 schooldagen overleefd. Ik moet wel toegeven dat het lastig is, want hoewel ik hier al 4 dagen vertoef, blijf ik last hebben van een jetlag. 's Morgens ben ik springlevend, terwijl ik kort na de middag mijn best moet doen om wakker te blijven.
Elke morgen word ik wakker om 6 uur en dan lig ik nog twee uur met mijn vingers te draaien. Ik sta uiteindelijk op wanneer 'mi mamá Tica' naar haar werk vertrokken is. Op de tafel staat een doos cornflakes en een tas chocolademelk.
Van andere medestudenten hoor ik dat er een grote schaal met exotisch fruit geserveerd wordt en ze brood met kaas eten. Mijn gezin gaat dus duidelijk voor 'the continental breakfast', al vind ik dat wel jammer. Ik wil me volledig onderdompelen in de Costa Ricaanse cultuur en Special K cornflakes lijken mij niet de goede richting. De structuur van het gezin is in ieder geval wel typisch Costa Ricaans. Op het 'domein' staan drie huizen: één van la mamá, de moeder van mijn Costa Ricaanse moeder. Daarnaast staat het huis waarin Silvia, ik, Merelyn en de hond Fiano wonen. Tenslotte staat er nog een huis van Silvia's broer. Maar deze is onlangs verhuisd, want eens de kinderen trouwen, verlaten ze het huis / domein en gaan ze alleen wonen. Silvia is een alleenstaande vrouw, dus woont ze op haar leeftijd nog steeds bij haar moeder. Zo gaat dat hier in Costa Rica...
Wat ook typisch Costa Ricaans is, is hun eindeloze vriendelijkheid. Costa Ricanen begroeten je altijd een big smile en zijn oprecht vriendelijk, behalve de buschauffeurs. De reden daarvoor is simpel: ik zou ook geen volledige dag willen rondrijden in zo'n gevaarlijke verkeersdrukte. Ik neem elke dag de bus (als hij wil stoppen tenminste) en zit gespannen naast een dikke Tico te wachten tot ik eindelijk mag afstappen. Wat een opluchting: een voetpad! Daarop rijden ze tenminste geen 70 km in bebouwde kom. Ik mag dan wel mijn rijbewijs nog niet hebben maar nu ik dit gezien heb, doe ik het met veel plezier in België!
Morgen is mijn laatste schooldag en daar ben ik stiekem blij om. Dat Spaans is nog veel te vaak Chinees voor mij, en daar moet dringend verandering in komen.
'Ahora, aprendemos el passado y el futuro simple', zei mijn leerkracht, Rodolfo.
Maar ik weet niet eens hoe je de tegenwoordige tijd vervoegt? Gelukkig kan ik de meest voorkomende werkwoorden in de eerste persoon vervoegen, waardoor ik mij verstaanbaar kan maken. Maar na drie dagen kan je niet verwachten dat ik een taal beheers. Integendeel, ik zorg vaak voor grappige situaties, maar evengoed voor gênante stiltes in mijn gastgezin.
Gelukkig zit ik daar niet al te vaak. Gisteren bijvoorbeeld, op Saint Patrick's Day, trokken we naar een 'echte' Ierse pub om er samen met de natives hun nationale feestdag te vieren. Er waren honderden mensen, stampvol zat die pub. Ik heb hoogstens 10 Ieren geteld. Hoe ik dat weet? Bijna iedereen stond te gapen naar een groot TV-scherm waarop de Costaricanen voetbal speelden. Toen ze scoorden, sprong het hele café recht, behalve die 10 mensen. Dat waren ze, de weinige Ieren die hun nationale feestdag vierden. Ze hadden zelfs een Ierse band ingehuurd, bestaande uit 1 Ier en 4 rasechte Costaricanen. Long live St. Patrick's. We zetten onze tocht dan maar verder naar the place to be voor de jeugd: Hoxton. Alle drank die geschonken wordt voor 12 uur is gratis voor meisjes. Dus besloten wij om om 11 uur 45 even langs te gaan en een drankje mee te graaien. Maar mooie liedjes duren niet lang, want na 15 minuten mochten we betalen, en tegen mijn verwachtingen in, is Costa Rica een erg duur land. Ik heb dan maar een taxi genomen en die heeft mij veilig en wel thuis afgezet.
Vrijdag haalt een taxi mij rond 5 uur 's morgens op bij mijn gastgezin. Hij rijdt verder naar de gezinnen van een paar andere mensen met wie ik samen naar Puerto Viejo ga. De taxichauffeur zal ons aan het busstation afzetten en daar nemen we om 6 uur de bus naar de provincie Limón. We zullen er naar het supergezellig stadje Puerto Viejo gaan. Het stadje wordt gekenmerkt door haar witte zandstranden, palmbomen, grote surfgolven maar vooral: de reggaecultuur. Puerto Viejo ligt aan de Caraïbische kust, en ligt relatief dicht bij Jamaica. Het was vroeger een belangrijke haven voor in- en export, en vele Jamaicanen reisden op en af naar Costa Rica (en omgekeerd). Ze hebben hun cultuur dus ook meegebracht en volgens de locals is de provincie een andere wereld. Straatmuzikanten, schilders, dreadlocks, weed, kleine winkeltjes vormen het straatbeeld van Puerto Viejo. Helaas moeten we er ook de 100 % vochtigheid, de extra 10 graden Celcius én de vele muggen bijnemen. Groetjes, Elise
Geen opmerkingen:
Een reactie posten