Volunteering in paradise: Puerto Viejo

Pura vida! Dat is volgens mij het geschikte Costa Ricaanse gezegde om mijn weekend in Puerto Viejo samen te vatten. Ik ben ervan overtuigd dat er wellicht tientallen mooie badsteden zoals Puerto Viejo bestaan, maar na een week in de dichtbevolkte en vervuilde hoofdstad San José te verblijven, kon ik mij geen beter plaats ter wereld bedenken.

Vrijdag 20 maart: veel te vroeg opstaan. Om 5 uur werd ik immers al opgewacht door een taxi, die mij vervolgens naar het busstation zou brengen. Aan het busstation krioelde het van mogelijke dieven en pirate-taxi's. Ze ruiken haast dat we toeristen zijn, wij zijn de 'gringos'. Het is dus opletten in downtown San José. Gelukkig konden we vrij snel de bus op en we vertrokken om 6 uur naar de Caraïbische zee. We reden San José uit en kregen toen pas een idee van hoe Costa Rica er écht uitziet: bomen, bergen en rivieren.
Na een uurtje rijden op kronkelende wegen werd het landschap een grote vlakte met bomen en meer huizen. We zagen na een goede 3 uur rijden uiteindelijk de Caraïbische zee. Een uur lang reden we langs smalle wegen langs het water. De busramen gingen open want het werd plots erg warm en vochtig! Toen we uitstapte in Puerto Viejo, sloeg de warmte ons in het gezicht. We wisten meteen waar we aan toe waren: zonnecrème en veel anti-insecten spray.

Het hostel is the place to be voor alternatievelingen vanuit de hele wereld.
Marihuana is officieel illegaal, maar wordt er gerookt alsof men hier in België een pintje drinkt.

Hier stonden we dan, 's middags, in de blakende Caraïbische zon. We vroegen aan enkele locals waar het hostel 'Rocking J's' zich bevond. 10 minuten stappen. L-A-S-T-I-G! Maar toen we aankwamen in het hostel was dat stappen het zeker wel waard: een alternatieve plaats, volledig in open lucht en enkel met een groot dak boven de slaapplaatsen, lachte ons toe. Behalve dan de receptie, was iedereen er opgewekt en vriendelijk. Voor 6 dollar konden we in een hangmat slapen, maar we verkozen toch de 'luxe' van een eigen tent. Op deze manier konden we de muggen gemakkelijker buiten houden. Alles was er prachtig versierd. De muren en de vloeren waren allemaal uit mozaïek gemaakt en de muren stonden vol met filosofische teksten. Ik voelde me er meteen thuis. Op twintig meter van onze tenten was de zee. Hoewel Rocking J's als een 'partyhostel' bekend stond, vielen we elke avond in slaap op het ritme van de brekende golven. Maar we zijn nog geen 's avonds in mijn verhaal. We zijn nog maar net aangekomen. Iedereen kreeg een locker toegewezen waarin we onze spullen konden stoppen. Mijn locker was helaas bezet door een gigantisch vreemd insect. Na 2 uur besloot het op te schuiven naar locker 2, dus ik durfde mij eindelijk in de buurt van mijn locker te begeven. Snel een bikini aan en meteen naar het strand, want het was er heet! Ook nog even op een reuzesprinkhaan trappen, oeps! We werden ook meteen verwelkomd door brulapen die boven onze hoofden slingerden, blauwe krabben, maar ook door gele waterslangen. Dat vonden we net iets minder leuk...

's Avonds bruist het kleine stadje. Overal worden kraampjes opgezet waar je handgemaakte juwelen en andere spullen kan kopen. Een klein minpuntje (of misschien een groot): het is er vrij duur. Bij het eten bijvoorbeeld, moet je steeds een 10% service en 13% tax extra rekenen. Maar van dit unieke stukje Costa Rica moesten we echt genieten: we besloten heerlijk Caraïbisch te eten en ik koos voor 'the catch of the day': king fish, geserveerd met een salade en een heerlijk coco-ananassausje. Anja (Zwitserland), Hirmilin en Elina (Noorwegen) en ik sloten tenslotte onze eerste avond af met mojitos, aqua de coco, een gitaar en een gezellig kampvuur, vlak naast de zee.

Het eindeloze strand van het parque nacional de Cahutia

De volgende dag besloten we om eropuit te gaan. We hoorden dat er een prachtig nationaal park was in Cahuita, een klein dorpje dat een halfuurtje rijden was. We namen rond de middag de bus en kwamen aan in het rustige, weinig toeristische Cahuita. Het strand maakte deel uit van het nationale park en daarom was het er ook enorm proper en kalm. We volgden een pad door het nationale park waar we constant op onze hoede waren. Een koppel uit Amerika had ons net verteld over hun 'guided tour' waarin ze een van de giftigste slangen ter wereld hebben gezien.
'They are everywhere, you just don't pay attention to them without a guide', zeiden ze.
Dat is precies wat je aan 4 meisjes moet zeggen die in hun bikini en slippers door een nationaal park lopen. Gelukkig kwamen we geen enge slangen tegen, noch spinnen, maar wel luiaards en zwarte aapjes. We zochten ons een rustig plaatsje aan het strand en genoten van de eindeloze stilte. We moesten wel om beurt op ons gerief letten. Het nationale park zit namelijk vol dieven: apen. Ze wachten tot je gaat zwemmen, klimmen naar beneden en zijn ervandoor met je rugzak.

's Avonds gingen we voor een kleine snack aan een klein kraampje en gingen daarna naar 'Hot Rocks', een gezellig café waar die avond een reggae-band optrad. We werden vervolgens uitgenodigd voor een psychedelic trance party. Anja en ik vonden het wel de moeite waard om eens te gaan kijken hoe de locale jeugd zich uitleeft, onder invloed van marihuana wellicht. Het was zeker de moeite om er naar te kijken. Iedereen danste rond een boom en hun dansstijl heeft Europa nog net niet bereikt. We besloten om ons uiteindelijk maar in de menigte te mengen en mee te dansen. Een John Lennon look-a-like met lange dreadlocks nam me meteen bij de hand om met hem te dansen. Geen sexy Latijns-Amerikaanse dans natuurlijk, eerder een hug-the-tree Indianendans. Al lachend keerden we terug naar ons hostel. We liepen langs een andere club waar een reggae en dancehall feest aan de gang was. We waren wel in the mood om te dansen, dus gingen we er heen. Alle ogen waren op ons gericht. Aan de kant stonden Costa Ricaanse jongens te kijken naar hoe de meisjes dansten. Het is er de gewoonte om heel erg dicht bij een meisje te komen dansen en fysiek contact te hebben. Wij, Europeanen, houden daar niet zo van. Overal waar ik keek, keek iemand mij recht in de ogen. Ik besloot dan maar naar beneden te kijken, want als je hier iemand in de ogen kijkt, geef je een teken dat je wel iets wil. Ik wilde al snel terugkeren naar de psychedelische jeugd van daarvoor, zij waren misschien wel high in the sky, ze bekeken je tenminste niet alsof je een prooi was. Ze waren in hun wereldje, en of je er nu bij kwam of niet, alles was goed! We verlieten al snel het feest en keerden terug naar het hostel.

De volgende morgen was een stomme dag, omdat we diezelfde namiddag moesten vertrekken. We maakten onze rugzak klaar voor het vertrek en trokken een laatste keer onze bikini aan. Deze keer zouden we geen halfuur reizen voor een strand, want er bleek een prachtig strand op 5 minuten wandelen te zijn. Toen we aankwamen in Playa Cocles, zag het er helemaal anders uit dan het playa de Cahuita. Playa Cocles light in Puerto Viejo en is dus meer toeristisch. Daarbij zijn er veel hogere golven dan in Cahuita, waardoor er veel surfers zitten.
'Hey, do you know you're gettin' sunburned?', klonk een vettige Amerikaanse stem.
Een vijftiger, genaamd Clay, kwam zich bij ons voegen.
'You don't seem to be used tot the sun, where are you from?', en zo begon een lang gesprek.
Ik vertrouwde het eerst niet, want je weet nooit welke intenties iemand heeft. Al snel kwamen we bij het onderwerp surfen. Clay kwam uit Miami en kwam naar Costa Rica to hit the waves. We hadden allemaal nog nooit gesurft en hij gaf ons enkele tips over hoe we het het best aanpakken in het begin.
Opeens stond hij recht en nam een surfboard.
'Allright, ladies, let's go!', en hij liep richting de zee.
Ja, lap, weer zo'n charlatan die ons wil afzetten, dacht ik.
'But we're not going to take surf lessons, we don't have any money with us'.
'You don't need to, I'm just going to show you a little somethin'', antwoordde hij. We volgden hem dan maar richting de zee. Hij legde ons eerst op het strand uit hoe we het best moesten rechtstaan op zo'n board. Daarna trokken we de zee in en trotseerden we de hoge golven. Ieder mocht op zijn beurt op het board gaan liggen, en Clay duwde ons de juiste richting in. Hij draaide ons board in de juiste richting en liet ons gaan bij een grote golf. Dan was het onze beurt: rechtspringen en blijven staan. Het is toch mijn ding niet. Zelfs na 8 keer proberen was het mij misschien één keer gelukt. (ik was stiekem trots na die 8e keer). De max gewoon! Wat een fantastische extra om ons weekend mee af te sluiten. Een gratis surfles. Hier in Costa Rica betaal je 20 dollar voor je surfboard, en 50 euro voor één surfles. Wij hebben er dus allemaal eentje gratis gekregen. Tenslotte voerde Clay ons naar ons hostel in zijn gigantische pick-up.

'You be careful at the busstation, you girls, you got some dangerous guys walking around there' ,zei hij, alsof hij diezelfde avond al voorspelde.
'And don't forget to practise the paddling, ain't no catching a wave without paddling', en hiermee nam onze surfleraar Clay afscheid. Ook wij namen een uur later afscheid van Puerto Viejo. 4 uur later kwamen we aan in het -jawel- regenachtige San José. Voor het eerst had het geregend. De meisjes namen een taxi naar Sabanilla en ik moest de andere kant op, alleen... Ik had het idee om samen te gaan met enkele Waalse jongens. Zij hadden echter geen rooie cent op zak en dat kon hen ook geen rooie cent schelen. We besloten te voet te vertrekken, maar een oud vrouwtje hield me tegen en zei dat ik mijn eigen graf zou inlopen. Na zonsondergang is de stad niet meer veilig voor gringo's, zelfs niet voor de eigen bevolking. We namen uiteindelijk een louche taxi en kwamen in een andere voorstad terecht. De dollars liepen op, het zou een enorm dure rit worden. De man nam ook onnodige binnenbaantjes die en probeerde zo tijd te rekken. Ik was het beu. Ik riep 'parada' en stapte gewoon uit. Daar stond ik dan, in Cedros, geen idee waar ik was.

Ik liep richting een bar waar een taxi stond. Het zou deze taxi worden, of geen. Ik was een gemakkelijke prooi: een meisje alleen in een onbekende voorstad. De man reed bijna in cirkels om tijd te rekken. Hij begon me erg persoonlijke, seksueel tetinte vragen te stellen, alsook opmerkingen over mijn lichaam. Ik droeg een korte short en hij kon zijn ogen niet van mijn benen afhouden. Hij vroeg zelfs mijn nummer. Net op tijd kwamen we aan bij mijn gastgezin en ik wou niets liever dan uit die taxi stappen en snel naar binnen lopen. Fieuw! Eindelijk thuis, veilig. Jawel, ook in Costa Rica bestaan er perverse mannen. Een domper om zo'n fantastisch weekend mee af te sluiten.