Graduation

Tien april. Na vier weken achter de schoolbanken te zitten, heb ik mijn ‘carrière’ aan de CRLA beëindigd. Maar dat gebeurde niet zomaar, eerst moest ik natuurlijk een 'examen' afleggen. Mijn leraar Rodolfo had mij een erg speciale taak gegeven: breng op de laatste schooldag een Spaans nummer naar keuze voor, en begeleid jezelf op gitaar. Zo’n examens wil ik wel vaker hebben!

Rodolfo is naast een fantastische leraar ook een goede muzikant. Net als ik begon hij de studies leraar muziek, maar in tegenstelling tot mij, maakte hij die af. Ik had hem verteld dat ik graag een gitaar zou hebben in Costa Rica, want dat ik de mijne niet heb meegenomen. Als Tico wist hij de winkels veel beter zijn dan ik, en dus besloten we samen downtown San José in te trekken, op zoek naar een gitaar. Ik ontmoette er zijn vrouw en kinderen en ze namen mij op sleeptouw. In elke tweedehandswinkel vroegen we voor de goedkoopste gitaar, maar het minimum was steeds een 35000 colones (+/- 70 dollar). Afdingen was moeilijk, want het waren winkels. Wat ik niet wist, was dat Rodolfo ook op het internet tweedehandsgitaren had opgezocht, en opeens vertelde hij mij dat er iemand naar de stad zou komen om haar gitaar voor stellen. De vraagprijs: een 60 dollar. Het was tenminste minder dan in de winkels. Toen we het meisje ontmoetten, speelde ik even een Em, Am, G en D akkoordje. Dat klonk niet slecht. Ik gaf de gitaar door aan Rodolfo en die begon als een echte Latino te tokkelen. Wauw! Uiteindelijk kon ik ze voor een 45 euro kopen, maar ik moest in ruil daarvoor dus een nummer brengen op gitaar. 

Naast Belle Perez ken ik amper Spaanse muziek, maar vorig jaar werd ik verliefd op die ene cover van Shakira: la quiero a morir. Ze zingt het ook in het Frans, dus dat maakte het extra gemakkelijk voor mij. Donderdag begon ik dus met trillende handen voor Rodolfo en Margarita te spelen. Als mensen kijken, maak ik altijd fouten. Maar eens ik in het nummer zat, dacht ik alleen nog aan de emotie, de klank en de melodie. Ze vonden het prachtig, en ik slaagde voor het zogezegde ‘examen’. Daarna zongen we nog Guantanamera en filosofeerden we nog wat over het leven en over de liefde. Rodolfo gaf uiteindelijk bij de diploma-uitreiking een mooie speech over mijn persoonlijkheid.

‘Elise es una muchacha que habla 5 idiomas y que es muy enamorada de la musica, la filosofia y de Niels.’, zo begon zijn speech. Niemand die wist wat een ‘Niels’ was, want deze naam komt toch vrij weinig voor in Latijns-Amerika. Maar wij moesten lachen. Elke dag vroeg Rodolfo wel eens hoe het met hem ging, en of hij mij niet te veel miste. Natuurlijk mist hij mij, en ik hem ook. Maar die 4 weken zijn gevlogen, en voor we het weten zijn we terug samen. 

Na mijn laatste schooldag spurtte ik naar de Automercodo, op zoek naar witloof. Helaas. Ik had mijn vorige gastfamilie namelijk beloofd om diezelfde 10 april een typisch Belgisch gerecht te maken: witloof in hesp met kaassaus. Ik verving de witloof dan maar voor courgette en zocht 3 winkels af om hesp te vinden. Ze vragen er trouwens ook niet weinig voor. Maar ik wou een lekkere maaltijd klaarmaken, dus ik kneep even een oogje dicht. Toen ik aankwam bij Silvia en Merelyn, voelde alles meteen weer zoals thuis: ze verwelkomden mij hartelijk, alsof ze mij al altijd kenden. Nu ik mijn Spaans beter kan, kon ik orders geven. Merelyn zou de purée maken en Silvia en ik hielden ons bezig met de hespenrolletjes. Kaassaus van mozarella leek achteraf niet de beste keuze, maar ze vonden het heerlijk! Ze hadden ook Stella’s in huis gehaald, en we lachten ons alweer kapot met mijn versprekingen of met Silvia’s flauwe mopjes. Ze vroegen mij zelfs of ik wou blijven slapen, maar ik moest die volgende morgen vroeg in de stad zijn, dus voerden ze mij ’s avonds laat naar huis. Ik weet dat ik altijd op hen kan rekenen, en wie weet komen ze binnenkort wel eens naar Europa!