We stappen even een goede week terug in de tijd. We zijn terug in El Silencio, waar het eerste weekend (onze eerste vrije dag dus) in zicht is. Na een week hard werken in hete temperaturen gunden Kirsten en ik ons toch een overnachting in het paradijs op aard: Manuel Antonio. Maar het was niet zo simpel om daar te geraken. Elke morgen vertrekt er een bus naar Quepos om 5 uur. Aangezien we dan moesten werken, konden we deze bus niet nemen. Volgens onze familieleden was er maar 1 oplossing: een taxi nemen. Dat zou ons gemakkelijk 25 dollar kosten, en dat zagen we niet zitten. Tot we die dag ervoor de kans kregen om gratis voor niets te gaan raften met een 'bunch of Americans'. Omdat we guapas waren konden we deze relatief dure sport meepikken. We vertelden de begeleiders over onze plannen om naar Manuel Antonio te gaan maar dat er geen bussen waren in de namiddag. Meteen stelde een van de jongens ons voor of we niet wilden meegaan met hen.
Ze moesten toch die toeristen afzetten in Quepos. Dus dat was mooi meegenomen. De volgende dag, vrijdag, stapten we dus in de rafting-car en vertrokken richting Manuel Antonio.
Tijdens de rit raakten we aan de praat met twee Amerikanen uit LA, David en Rob. We konden het goed met elkaar vinden en dit tot grote ergernis van de rafting-begeleider die ons, hopend op een romantisch uitje achteraf, gratis had meegenomen. Toen we in Quepos aankwamen zeiden David en Rob dat ze een auto hadden, en als we wilden konden we meerijden. We klikten ons vast in de 4x4 en verlieten Quepos, op zoek naar een exotisch strand. Ze hadden een GPS, dus dat zou snel moeten gaan. Al begonnen we onze twijfels te krijgen toen we al twee keer langs het Hospital de Quepos gepasseerd waren. David vloekte een lange rij niet zo Rooms-Katholieke woorden met zijn typisch Amerikaans accent: cliché bevestigd. Kerstin stelde voor of we niet gewoon naar Manuel Antonio gingen, daar waren stranden in overvloed (en dan hoefden we geen bus meer te nemen). Omdat de GPS ons toch in de steek liet en we allemaal genoeg hadden van de overbodige sightseeing, besloten we richting Manuel Antonio te gaan. We reden nog enkele straatjes verkeerd, maar uiteindelijk bereikten we onze bestemming: het paradijselijke strand van Manuel Antonio.
'Now where's that margarita', grapte Rob toen we uitstapten. Hij was duidelijk erg blij toen we uit de warme auto stapten.
'Quiere margarita, señor?', klonk het van ergens uit te struiken. Een bruingebrande man schoot hem meteen te hulp. Niet veel later zaten we met ons vijven, Fanny, David, Rob, Kerstin en ik, met onze margarita op het strand.We hadden echt zo'n leuke tijd, al waren deze dertigers wel geschrokken toen ze opeens vernamen dat ik nog maar achttien jaar ben. Jaja, ik weet ondertussen al dat ik er veel ouder uitzie. Maar het grote leeftijdsverschil weerhield ons er niet van om allemaal samen 'tegen de golven te vechten' in de warme Pacifische Zee. Elke keer toen een er zich een gigantische golf vormde, twijfelde ik: spring ik of duik ik? Toen ik merkte dat ik er toch niet over kon springen, besloot ik in het ongewisse te duiken. Het is een raar gevoel, omdat je niet weet waar je uitkomt, maar ik kwam altijd weer op mijn pootjes terecht. We sloten de avond af met enkele corona's op het strand en David en Rob waren zo vriendelijk om Fanny helemaal terug te voeren naar El Silencio.
Kerstin en ik vertrokken richting ons hostel en bestelden er ons een echte Amerikaanse hamburger met Belgische frietjes. Na een hele week arroz con frijoles hunker je absoluut naar die low-budget kost. Moe maar voldaan kropen we om acht uur al in ons bed. De volgende morgen genoten we nog van wat coco-water op het strand en keerden toen huiswaarts.
De rest van de week was het weer vroeg opstaan en vroeg gaan slapen. Elke morgen dezelfde routine: een Jeroen Meus-kookuurtje, daarna de dieren voederen en tenslotte la mierda met een tuinslang wegspoelen. Na het veel te grote ontbijt begon dan het zware werk. Als sterke vakmannen trotseerden we de blakende zon met ons alaam: ladder, machetta, dolk en hark. Midden op het land stond een vervallen serre, en het was aan ons om ze helemaal op te knappen. Nadat we er ettelijke uren spendeerden om het onkruid en de palmbomen er te verwijderen, harkten we het hele boeltje om en daarbij ontdekten we enkele interessante diertjes; van slangen tot spinnen tot vreemde mieren.
Donderdag, de voorlaatste werkdag, gingen we de hoogte in. De serre moest opnieuw een dak en muren krijgen. Ik liep voorop met het eten voor de apen en na mij kwam Kirsten met de hoge ladder. En plots gebeurde het, die ene seconde, het domme toeval, de déjà-vu. Ik zette rustig mijn kom eten neer. Ik voelde aan mijn achterhoofd. Pijn, maar geen bloed. Mijn schouder is ook geraakt. Maar het is maar een ladder, het is maar een harde slag van een ladder op mijn hoofd. En zolang er geen bloed is doen we verder. Geen ijs in de buurt? Van een buil ga je nu niet dood hé.Slechte ingesteldheid, Elise. Herinner je nog je nonchalance van de vorige hersenschudding?
Ja, ik herinnerde mij het nog, maar wie zegt dat ik nu een hersenschudding zou hebben? In de blakende zon deed ik gewoon verder. Tot ik me een uurtje later toch niet al te best begon te voelen. Zeg dat het geen waar is. Ik ging op mijn bed liggen, onder mijn muggennet. Ik kon niet slapen want in het huis was het warmer dan buiten en de ventilator die boven mijn bed zoefde was luider dan een opstijgende helikopter. En zelfs al maakte het geen geluid, dan nog zou ik niet kunnen rusten van het constante gepraat en gehuil van de vrouwen en kinderen in mijn huis. Maar ik bleef liggen. Ook de volgende dag besloot ik niet te gaan werken. Ik liet de school weten wat er was gebeurd.
'You should go to the hospital. Someone will drive you there', was het antwoord.
Ik wachtte geduldig. 1 uur, 2 uur, tot na 3 uur mijn baas toekwam en mij vertelde dat hij mij zou voeren. Ik checkte nog snel mijn mails.
'You should also pay your transport to the hospital and back to El Silencio. That will approximately be 20 dollars. And you also have to pay in the hospital', Ik vroeg mij af of mijn verzekeringen het vervoer door mijn baas, die een piraat-taxi is, wel zouden terugbetalen. Net voor we vertrokken informeerde mijn baas me nog even dat een normale consultatie een 150 dollar kost en een MRI-scan ongeveer 500 dollar. Cash te betalen, want ze hebben een MRI-scan maar geen kaartlezer. Ik bedankte hem vriendelijk.
'I dealt with a concussion before, I'll be fine. Good night' en ik vertrok naar huis.
Toen we zaterdag rond 5 uur 's morgens vertrokken was ik niet fine. Er was een vreselijke misselijkheid bijgekomen en ik had elke 10 minuten braakneigingen. Dat was ideaal om 4 uur op een bus te zitten. 's Middags kwam ik uiteindelijk toe in mijn gastgezin, maar die hadden geen middageten voorzien. 's Avonds verorberde ik de arroz con frijoles die ik intussen zo haatte, want na 24 uur niet te eten zou ik zelfs het apenvoer hebben gelust. Met deze hersenschudding kon ik maandag niet beginnen werken in Cabo Blanco, een natuurreservaat waar het naar 't schijnt nóg warmer is. Ik vroeg aan de school wat te doen, maar ik kreeg geen antwoord. Hulpeloos contacteerde ik Silvia, mijn rots in de branding, en zij was meteen ongerust en woedend op de slechte service van de school.
Vandaag, zondag, kwamen haar nichtjes mij bezoeken in mijn gastgezin. Ze zagen dat ik er niet zo goed aan toe was en vroegen of ik niet wou meekomen met hen. Ik twijfelde geen moment: ik wou niet langer in mijn gastgezin zitten, ik wou naar Silvia gaan en wél eten krijgen na 24 uur niets gegeten te hebben. Ik wou meer dan enkel arroz con frijoles, ik wou dat men om mij gaf, mij verwelkomde, met mij praatte. Beleefd nam ik afscheid van mijn stiff-upperlip familie en vertrok naar Silvia. Ik werd er door de hele familie onthaald en we aten gezellig chinees op het terras.
It's good to be home.
And here we are, in the middle, or at the end?
---
To be continued
Geen opmerkingen:
Een reactie posten