Survivor

Hoewel het in The Middle, or The End nog een groot vraagteken was of mijn reis zoals gepland zou doorgaan, kan ik nu officieel die End schrappen. Ik liet een sociaal vrijwilligersproject vallen om enkele dagen te kunnen recupereren, want op maandag ga ik er weer 100 % tegenaan. I'm a survivor.

 Ik moet toegeven, het zijn enkele rotdagen geweest. Eerst de ontgoocheling: neen, je kan niet vertrekken naar je project in het natuurreservaat van Cabo Blanco. Ik legde mij erbij neer, ik zou er toch niet veel hebben kunnen doen. In plaats daarvan stelde ik mijn hoop op een vrijwilligersproject in San José, aangezien ik hier toch twee weken zou verblijven in de plaats. Maar de hoofdpijn en spanning, de duizeligheid bij plotse bewegingen, maakten ook dat niet mogelijk. Ontgoocheling nummer twee. Twee weken platte rust. Het klinkt relaxerend, maar ik vond het eerder frustrerend. 


Omdat de klachten niet verdwenen, werd ik door de school aangeraden om toch eens een dokter te raadplegen. Wat attent van de school, ze waren zo erg met mij begaan. Ik moest wel zelf in het ziekenhuis geraken, zij het met taxi of bus, en natuurlijk wist ik hoe Costa Ricaanse ziekenhuizen in elkaar zitten. Daarbij, ik spreek ondertussen al perfect Spaans, medisch vocabularium inclusief, om er mijn situatie uit te leggen. Boos belde ik naar optie 1: de taxi. Deze piraat-taxi wou mij voor 20 dollar heen en weer voeren. Hij merkte tijdens de rit dat ik helemaal niet opgezet was met het handelen van de school. Ik voelde mij een beetje aan mijn lot overgelaten. Omdat Glenn,de taxichauffer, toch moest wachten, besloot hij mee te gaan. Ik voelde mij toch iets meer op mijn gemak. Tijdens het wachten babbelden we over lievelingseten en dat we allebei een hekel hebben aan ziekenhuizen. Plots werd er iets dat op mijn naam leek geroepen. Het was mijn beurt. 

Una escalera cayó en mi cabeza.
Dit zinnetje had ik tijdens de taxirit wel twintig keer in mijn hoofd herhaald. De dokter noteerde zorgvuldig wat ik hem met handen en voeten probeerde duidelijk te maken.
No me cae bien la luz. Me siento un poco ... uh. Dju, hoe zeg je duizelig in het Spaans? Met mijn handen maakte ik cirkels in de lucht. Zouden ze het ook zo uitbeelden in de officiele gebarentaal? Ik heb er toch mijn twijfels over. Even later werd ik door een tweede dokter aangesproken. Die nam mij 2 minuten mee in zijn consultatieruimte en zei toen dat hij een scan wou nemen. 
Een derde dokter begeleidde mij naar de scan. Twee minuten lang lag ik onder een scan en daarvoor betaalde ik uiteindelijk een 500 euro. Na een halfuur wachten kwam de dokter met een grote envelop naar me toe, zei me kort dat er geen fracturen of bloedingen op de foto's gevonden waren en dat ik naar de balie kon om te betalen. Hij vertrok meteen, ik had niet even de tijd om te vragen of ik moest rusten of hoe ik hiervan kon genezen? Ik betaalde een behoorlijke som en vertrok verward naar huis. 
Bon, ik zal dan maar gewoon rusten zeker?
Zo gaat dat hier in Costa Rica.  

De volgende dagen zagen er gelukkig wat rooskleuriger uit. Silvia had mij uitgenodigd om samen met haar moeder, Merelyn en de hond enkele dagen in hun huisje in Orotina door te brengen. Het was er veel aangenamer rusten want het was er landelijk en toch slechts 20 minuten van de kust (reken er een uur bij met file). We propten al ons gerief in de koffer en ik zat achteraan met een mandje eieren op mijn schoot. Fiana zat naast mij en daarnaast Merelyn met 7 zakken eten aan haar voeten. Gelukkig konden we na een uurtje onze benen al weer strekken. We kwamen aan in Labrador, de deelgemeente waarin het huisje gelegen was. Het huis werd omgeven door een grote tuin met gigantische bomen. De twee schommelstoelen op het overdekte terras nodigden meteen uit. De warmte 's nachts nam ik er graag bij. 's Avonds speelden we Scrabble en overdag rustte ik vooral uit. Een dag gingen we naar Jaco, het drukste strand aan de Stille Oceaan. Het was er mooi, maar de dreigende regenwolken en surfgolven maakten het niet ideaal om er te zwemmen. We picknickten op het strand en keerden 's avonds terug naar huis. Opeens, midden op de weg, reed Silvia de pechstrook op. Ja, lap, er is toch niets mis?

Merelyn stapte uit en deed teken dat ik mee moest komen. Ik volgde haar argwanend. Waar gingen we naartoe? Ze wees naar een bordje naast de weg: krokodillen in hun natuurlijke habitat. Wauw! Ik zou voor het eerst deze prehistorische dieren zien in de wilde natuur. We liepen over een hoge brug over een rivier. Merelyn stopte en wees naar iets dat op een tak leek. Toen ik echter beter keek, zag ik dat een krokodil zich stilhield net onder het wateroppervlak. Ik was enorm gefascineerd, maar Merelyn keek teleurgesteld. 
"Normalmente, hay siempre màs que 10 aqui..."
Ik was toch al blij dat ik er eentje had gezien. Tot we opeens het ge-wauw van enkele toeristen aan de overkant van de brug hoorden. We liepen er snel heen, en zagen toen een 10 à 15 krokodillen vechten om 1 prooi. Het was beangstigend, want ik hing met mijn hoofd recht boven die cirkel roofdieren. Ik verdrong meteen de gedachte dat ik er zou kunnen invallen. Ik zou het geen 5 seconden uithouden. 
Moe maar voldaan kwamen we terug aan in Labrador, waar we als een typisch gezin onze arroz con pollo opaten bij het nieuws van 7 uur. 

We sloten onze vakantie af met het bezoek aan Puntarenas, het Mar Menor van Costa Rica. Een treinspoor en een autoweg vormden het enige deeltje land, met links van onze de golf van Nicoya en rechts een brede rivier die in de zee uitmondt. En in het regenseizoen? Bij vloed? Verdwijnt deze weg dan opeens en wordt het einde van Puntarenas dan opeens een Mont Saint-Michel? 
Ik stelde me er weinig vragen over, ik concentreerde mij vooral op het eindeloze uitzicht op 'La Punta', en de granita, con leche condensada.
De volgende week spendeerde ik thuis. Ik brak er elke dag mijn hoofd over hoe ik mijn reis nu verder zou regelen, en vandaag boekte ik eindelijk de hotels en de shuttle service! Ik ontmoette deze week ook Carlos, een opkomend artiest in Costa Rica, met wie ik samen de Costa Ricaanse Key Music winkel onveilig ging maken. Samen jamden we op piano en gitaar. Zaterdag trekken we samen naar de vulkaan Irazu en verkennen we de ruïnes van een oud spookhospitaal...